Maandag 28-12: Gevlogen met EgyptAir via Ca�ro naar Dubai en vervolgens (dinsdagochtend) met de bus naar Muscat, de hoofdstad van Oman.
's Avonds, net als de vorige keren, eten op het dakterras van het Marina Hotel. Het uitzicht blijft schitterend, evenals de temperatuur: 25 graden.
Dinsdag 29-12: Bijkomen van de reis, het tijdsverschil en een gemiste nacht. Een beetje gewandeld rond Qurum Park en op het strand. Verder het vervoer van morgen en gastankjes geregeld.
Woensdag 30-12: Ik heb me af laten zetten bij Sawaqim en loop door Wadi Majlas naar Qurayyat. Dit was vroeger de belangrijkste weg van Muscat naar Qurayyat. Aan het eind van de middag met twee Omani's naar de stuwdam in Wadi Misfah. Het is al eigenlijk te donker om foto's te maken.
's Avonds slaap ik bij de de Omani met de grijze dishdasha.
Donderdag 31-12: De broer van de taxichauffeur van gisteren brengt me naar Fins. Ik wil daar het plateau op maar het is al heet. Of ik nog niet goed geacclimatiseerd ben of gewoon te oud voor dit werk weet ik niet, maar het is zwaar, erg zwaar. Verder liften het plateau op om vandaar naar Wadi Shab te lopen gaat ook niet, want er wordt aan de weg gewerkt. Zelfs de 4x4's worden tegengehouden. Ik regel een lift (ja, er komen daar geregeld auto's voorbij!) naar Wadi Shab en loop de kloof in. Door een tropische orkaan in juni 2007 is er veel moois verloren gegaan. En het is er druk. Ik zet mijn tent op en wil koffie zetten. Dan blijkt dat ik de verkeerde gastankjes heb gekregen. Ik regel een lift terug naar Muscat, want dat is de enige plek waar je campingspullen kunt krijgen. Gelukkig is er nog plaats in het hotel. 's Avonds zit ik vol verwachting rond middernacht op het dakterras van het Marina Hotel, maar er gebeurt niets, helemaal niets. Okay, de jaarwisseling is dus voor Oman's niet belangrijk.
De volgende dag, vrijdag 1-1, maak ik een stevige wandeling uit 'het' boek. Ik loop over een bergkam aan de rand van de stad en heb een prachtig uitzicht.
Maar op het moment (na ruim 16 km) dat ik weer naar beneden moet, word ik vrij plotseling geconfronteerd met een heus noodweer: het regent ontzettend hard, het onweer gaat op zeer korte afstand (minder dan 2 kilometer) te keer en ik ben bang, heel erg bang. Ik ga zo snel mogelijk naar beneden, struikelend en vallend, en denkend dat de volgende klap de laatste kan zijn. Gelukkig kom ik redelijk heelhuids beneden, krijg van de eerste auto al een lift (ik ben werkelijk door en door nat)en word weer in de buurt van mijn hotel afgezet. Het personeel van een restaurant verzorgt mijn kapotte handen en ik merk dat mijn linkerknie zodanig belast is geweest dat ik nauwelijks meer kan lopen. Ik besluit om voor de rest van de vakantie maar een auto te huren en de komende dagen te kijken of ik nog aan lopen toekom.
Zaterdag 2-1. In mijn Toyota Yaris rijd ik naar Nakhl, waar een mooi fort staat van meer dan 1500 jaar oud.
In de omgeving ligt een dorp, Muslimat, dat ook verdedigd kon worden, maar de vesting ligt er nu vervallen bij:
Het is aan deze kant van de bergen opvallend groen. Ik zet mijn tentje bij de bekende warmwaterbron en neem de volgende dag een heerlijk bad:
Zondag 3-1. Ik rijd naar Abyadh en besluit toch maar te proberen te lopen, geheel in lijn met de woorden van 'mijn' fysiotherapeut: 'Gewrichten zijn gemaakt om te bewegen en niet om stil te zitten.' En het gaat prima, want aan het eind van de dag blijk ik een tocht van 18 km door Wadi Abyadh gemaakt te hebben. Het is er prachtig en wordt ook gebruikt door Omani's om te picknicken.
's Avonds sla ik mijn tentje op in de palmentuin en word na het eten uitgenodigd bij iemand thuis. De ontvangst is typisch Omaans: grote kamer met alleen een tv en kussens op de grond tegen de muur en dan wordt er koffie, water, fruit en dadels binnengedragen. Het zoontje van mijn gastheer ziet mij helemaal niet zitten en huilt hartstochtelijk.
Maandag 4-1. Nederland gaat weer aan het werk en ik rijd richting Rustaq. Onderweg bezoek ik het fort bij Awabi en krijg een priv� rondleiding van de uiterst vriendelijke beheerder. Gezien het gastenboek zet hij vrijwel elke dag zijn beste beentje voor.
Ook in Rustaq staat een fort, nog groter en onoverzichtelijker dan de vorige twee:
Ik vind een hotelletje en ga me 's avonds te buiten aan twee blikjes alcoholvrij bier......
Dinsdag 5-1. Ik besluit om te verkassen naar de zuidkant van de bergen, richting Ibri. Onderweg bezoek ik de zogenaamde Beehive Tombs, graven van een paar duizend jaar oud. Ik kan ze met moeite ontwaren en kom tot de ontdekking dat ��n of andere onverlaat zijn vrachtwagen vol met glas daar geleegd heeft. En dit is dus een plek die op de Unesco-lijst staat.....
Op de volgende foto komen de tombes wat beter uit de verf:
Na veel (om)rijden kom ik uiteindelijk bij Wadi Gul en zet mijn tentje in de palmentuin, net zoals in 2007 en 2008.
